نوبت بهار

بنام او

نوبتی هم که باشد، نوبت اسفند و شکوفه و بوی بهار است. ماه داشتن حس های عجیبی که فقط این روزها به سراغ آدم می آید. حس هایی خوب، گرم، شاد و از سوی دیگر حس هایی غریب و غمناک و سوزناک. ممکنه هر کسی در هر زمانی از این حس ها داشته باشه، اما منظور من از اون حسهاییست که فقط در اسفند ماه به سراغ آدم میاد، فقط شب عید، در روزهایی که در می یابی که یک سال گذشت و یک سال انواع امید ها رو در دل نگاه داشتی به این امید که نهایتا به نتیجه مطلوب برسی، یا یک سال تحمل کردی و تمام باری که بر دوش داشتی رو به تنهایی به اینجا، آخر امسال) رساندی. بطور پیش فرض، انتظار داریم حالا که یک سال را گذراندیم، نتیجه اش را ببینیم، انتظار پاداش و حقوق بشتر و عیدی داریم، انتظار انواع هدیه ها داریم، انتظار دیدار دوستان و بستگان را داریم ، انتظار آشتی و بخشش داریم، انتظار محبت دیدن داریم...همه اینها فقط پیش فرض است. اما اگه بعضی از آنها اتفاق نیفتد، چقدر توی پر آدم میخورد...نه؟

توی این روزهاست که آدم ها جاهای خالی زندگیشونو بیشتر احساس می کنند، با تمام شادی و شوقی که دارند ممکنه آب و هوای دلشون بیشتر از روزهای دیگه ابری و بارونی بشه.

تو این روزها مهربانی ها رنگ و بوی خاصی به خودش میگیره، به نظر می رسه که آدمها کمی خندان تر از بقیه روزها هستند....و من هر بار آرزو میکنم که کاش هر روز و هر فصل، آدمها بیشتر از روز و فصل قبل مهربان باشند و زندگی خودشان و اطرافیانشان رو رنگارنگ کنند....کاش بعضی حس های خوب همیشه ادامه داشته باشه.

و اینک من....در میان این همه هیاهو...به تنهایی با صدایی که بیش از پیش به گوش نمیرسد، فریاد میزنم نامت را، و در دل، آب و جارو میکنم خانه ات را، خانه ای که همیشه از عطر حضورت، خوش بوست.

برویید و بارور باشید و برای خودتان و انسانها و این دنیا، نشانی نیک و زیبا بر جای بگذارید. و مهربانی و لبخند را فراموش نکنید.

یا حق.

بی ربط نوشت: لحظه های بسیار به صفحه خالی و سفید مانیتور که تنها نوشته اش "این وبلاگ توسط نویسنده آن رمزگذاری شده است..." بود خیره شدم، و مانند یک مرد در دلم قدم زدم. هرجا هستی، شاد و خوشحال باشی. همین.