ننوشتن بس

خیلی وقته ننوشته ام. روزهایم مثل خیلی های دیگه شلوغ و پر مشغله بود. وقتی از نوشتن به هر دلیلی فاصله بگیری، نوشتن هم از تو فاصله می گیرد.

احساس میکنم زندانی افکاری تکراری و ثابت شده ام. حصاری که خودم ناآگاهانه برای خودم ساخته ام. شاید هم یک دلیلش شرایط دست و پا گیر مملکت باشد. زمانهای آزادم به صفر رسیده و تقریبا وجود ندارد. و این خیلی بد است. باید زمانی را برای خودم باز کنم. باید انرژی بیشتری را در آن زمان برای خودم صرف کنم. نباید خودم را فراموش کنم. در این چند وقت، بنا به خواهش و نیاز یکی از دوستان، کار جدیدی را شروع کرده ام که هرچند موقتی است اما جسورانه و هیجانانگیز است. آشنا شدن با یک صنعت و کسب و کار جدید همیشه تجربه جالبی است. مخصوصا اگر با همه ی کارهایی که تا بحال انجام داده ای متفاوت باشد.بگذریم

اینجا را برای این ایجاد کردم که حرفهای دلم را ثبت کنم. برایم مهم نبود کسی بخواند یا نه. اما هر بار که می نویسم، انگار که نه حرفهای دلم، که برای تعداد اندک خواننده هایم می نویسم که می آیند و می خوانند و زمانشان را اینجا برای من صرف می کنند. کمی با خودم فکر کردم و دیدم که این کار حرمت دارد. باید حرمت همین اندک خواننده هایم را حفظ کنم. بایدبدانند که اینجا همواره مورد احترام هستند و خواهند بود.

زمین تهی است ز رندان

همین تویی تنها

که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی

بخوان بنام گل سرخ و عاشقانه بخوان

حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی

سی یو سون